Οι μικρές πριγκίπισσες της Ρουάντα

Είναι εκείνες οι μικρές πριγκίπισσες της Ρουάντα.

Που πασχίζουν να μεγαλώσουν.
Να επιβιώσουν.
Τις βλέπεις με τις σχισμένες κορδέλες τους και τα παλαιά φορέματα με τα βολάν  να στέκονται στην άκρη του δρόμου.
Τα ρούχα δεν είναι δικά τους. Τα φόραγε μια άλλη πριγκίπισσα λευκή σε έναν άλλο παράλληλο κόσμο.
Δώρο το φόρεμα.
Οίκτου και συμπόνοιας.

Αυτές οι λερωμένες πριγκίπισσες έχουν μάτια που  βράζουν από τον πυρετό.
Θέλουν να σου μιλήσουν...αλλά δεν ξέρουν τη γλώσσα σου.
Να σου πουν πόσο υποφέρουν.
Σε κοιτάνε υπομονετικά. Σου χαμογελάνε κιόλας με προσπάθεια.
Σε άλλο σύμπαν θα ήταν τυλιγμένες σε ζεστά κρεβάτια και θα έτρωγαν  κοτόσουπα και βιταμίνη C.
Όχι όμως εδώ.
Εδώ δαγκώνουν ενα ζαχαροκάλαμο που βρίσκουν στο δρόμο και τρέχουν στις βρύσες για να γεμίσουν τα  κίτρινα μπιτόνια.
 Η  οικογένεια τα περιμένει.
Αν καμιά φορά τις χαϊδέψεις απαλά στους κροτάφους και στα μάγουλα και τους πεις πόσο όμορφες είναι ή τους τραγουδήσεις ένα μικρό σκοπό, αυτές θα μείνουν ακίνητες. Σα να παγώνει μέσα τους η ζωή.
Το χάδι της Μητέρας είναι κάτι που δεν έχουν νοιώσει.

Εδώ σε αυτό το βασίλειο της σκόνης δεν υπάρχει παιδική ηλικία.
Ή μάλλον αυτή παύει όταν το βρέφος αρχίσει να περπατά.
Κι όταν αρχίσει να περπατά, τότε θα πρέπει να αρχίσει να τρέχει.

Οι μικρές αυτές πριγκίπισσες με τα λερωμένα βολάν εαν καταφέρουν να επιβιώσουν τις περιμένει ενας μεγάλος αγώνας.
Να καταφέρουν να μείνουν στο σχολείο. Να γλιτώσουν από το γάμο και να σπουδάσουν κάτι που θα τους επιτρέψει να κάνουν μια δουλειά για να είναι ανεξάρτητες, κατά κάποιον τρόπο.
Μια οποιαδήποτε δουλειά μακριά από τη μοίρα τους. Και το χωράφι. Που θα πρέπει να το δαμάσουν με γυμνά χέρια όπως ακριβώς έκαναν και οι μητέρες τους αιώνες τώρα.
Φορτωμένες μωρά στην πλάτη και την ντροπή της γυναικείας φύσης.

Κανένα έλεος σε αυτές τις Βασιλικές ψυχές.



















































Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου